uit: Trouw, door Sander Hiskemuller
29 maart 2010
Hoeveel rondjes snelwandelen de vier dansers in de remake van ‘Radial Courses’ (Lucinda Childs, 1976) van Nicole Beutler wel niet? Het moeten er honderden zijn, in schuivende patronen, maar met steeds weer dezelfde huppel, in ijzingwekkend unisono uitgevoerd. Het bewegingsmozaïek vergt het uiterste van de dansers. Totaal ondergeschikt aan de vorm en tegelijk alle touwtjes in handen; één misstap en het ritueel ligt aan gruzelementen.
Dat raakt de kern van het werk van Lucinda Childs, belangrijke vertegenwoordiger van de Amerikaanse postmoderne dans, op wie choreografe Nicole Beutler – een van de interessantere nieuwe dansmakers in Nederland – zich voor het festival ‘Cover #2’ baseerde. Beutler benadert Childs’ minimalistische danstaal met distantie. Af en toe stappen dansers uit het stramien om het publiek deelgenoot te maken van het helse tellen dat aan de choreografie ten grondslag ligt. Of eentje ademt zwaar door een microfoon – letterlijk en figuurlijk uitgeteld. Beutler legt choreografische processen bloot, hoe de dansers daarin staan en hoe wij daar als publiek naar kijken. En dat is weer de essentie van haar conceptuele dansboodschap. Beutlers cover is een festijn van fysieke suspense.